وقتی که خاطرات گذشته در دل خاموشم بیدار میشوند،و به یاد آرزوهای درخاک رفته،
آه سوزان از دل برمی کشم، و غمهای کهن روزگاران از کف رفته را در روح خود زنده می کنم،
یاد از غم عشق درخاک رفته می کنم،......آن هنگام رنجهای کهن در دلم بیدار می شوند.
افسرده و نا امید بدبختیهای گذشته را یکایک از نظر می گذرانم،
و بر مجموعه غم انگیز اشکهایی که ریخته ام،مینگرم و دوباره
چنان که گویی وام سنگین اشکهایم را نپرداخته ام، دست به گریه میزنم.....

خورشید عشق من نیز چون بامدادی کوتاه در زندگی من درخشید و پیشانی مرا با فروغ دلپذیر خود روشن کرد
اما افسوس دوران این تابندگی کوتاه بود‍،زیرا ابری تیره روی خورشید را فرا گرفت.............

اما ای محبوب عزیز من.....
اگر در این میان یاد تو کنم،غم از دل یکسره بیرون می رود‍، زیرا حس می کنم در زندگی هیچ چیز را از دست نداده ام.